W miarę starzenia się organizmu, już od ok. 25. roku życia zauważalny jest spadek ilości kwasu hialuronowego w skórze.
Dane wskazują, że między 25. a 50. rokiem życia ilość kwasu hialuronowego w skórze może obniżyć się o jedną czwartą, a nawet o połowę.
Ten spadek jest największy w górnych warstwach skóry, podczas gdy w głębszych warstwach jego ilość pozostaje stabilna, chociaż w skórze starzejącej się kwas hialuronowy praktycznie znika z naskórka i pozostaje tylko w warstwie brodawkowatej.
Kwas hialuronowy znajduje się na granicach włókien kolagenowych i elastyny, gdzie ułatwia utrzymanie kolagenu i elastyny we właściwej konfiguracji. W starzejącej się skórze te połączenia z kwasem hialuronowym są nieobecne, czego wynikiem jest dezorganizacja włókien kolagenu oraz elastyny i pojawienie się drobnych linii, zmarszczek i bruzd nosowo-wargowych.
Proces ten, wraz z obniżeniem lepkości tkanki, przyczynia się do:
- wysuszenia skóry,
- powstawania zmarszczek,
- pogorszenia elastyczności skóry.
Przez to skóra nie dopasowuje się tak ściśle do konturów twarzy. Wydaje się luźniejsza i opada. Linie i bruzdy pojawiają się, aby umożliwić ruch. Grawitacja następnie ciągnie skórę, co prowadzi do opadania powiek, worków pod oczami i policzków.